Alexander Jeremy

Hij weegt 9,5 Pond en is 55cm lang.

Dinsdag 9 november 2004.
’s Nachts om 1:00 uur had ik iets wat op weeën ging lijken. Ze kwamen ook heel regelmatig om de paar minuten en hielden dan een minuutje aan. Echt krachtig waren ze (nog) niet, maar het begint er op te lijken dat het strippen zijn werk wel heeft gedaan. Ik had daarvoor al een paar uur geslapen en Danny is ook gewoon gaan slapen. Na 1:00 uur ben ik uit bed gegaan en door de kamer gaan lopen, tv kijken en zo. Rond 2:45 uur heb ik Danny wakker gemaakt. De weeën zijn nu echt aan de gang en worden krachtiger en regelmatiger. Zo af en toe moet ik er al eentje echt weg gaan puffen. Ik heb toen de verloskundige gebeld en die zou langskomen.

Hier in Veenendaal werkt de verloskundigen praktijk met 2 groepen (groep oranje en groep blauw, ik zit in oranje). De dienstdoende verloskundige was net met een bevalling bezig en kon niet weg, dus heeft ze haar collega uit groep blauw naar mij toegstuurd. Ze kwam om 3:15 uur. Deze kende ik dus niet, maar dat maakt op zo’n moment niet zo heel erg veel meer uit. Ze ging voelen en ik had toen iets van 4 cm ontsluiting. We waren dus bezig!! Eindelijk zou ons wachten beloond worden. Voor de zekerheid heeft ze alles klaargelegd voor de bevalling (matjes in bed en de navelklemmen etc) Ze ging weer weg en zei toen dat haar collega uit Oranje de volgende keer zou komen. Wij konden dus gewoon doorgaan met puffen, wat af en toe nog niet echt meeviel.

Een paar uur later (rond 6 uur) had ik ineens persweeën. Ik dacht nog van dat het op ging schieten en dat de baby nog lekker ’s nachts geboren zou worden, terwijl de meisjes lekker in hun bed lagen. Danny heeft dus weer de verloskundige gebeld dat ik persdrang had. Helaas kon de verloskundige van Oranje (Janneke) weer niet komen en kwam weer de verloskundige van Blauw (Lianne) bij ons aanrennen. Meteen belde ze het kraamcentrum om een kraamverzorgster te vragen. Daarna ging ze toucheren en bleek dat ik nog maar 5 cm ontsluiting had!! Gelijk ging ze de kraamhulp weer afbellen. Je wilt niet weten hoe teleurgesteld en boos ik was!! Al die uren zware weeën en persweeën en nog geen vordering. Ik kon op dat moment wel janken.

Lianne heeft me toen onder de douche gezet om proberen te ontspannen en zo de ontsluiting te laten vorderen. Helaas heeft dit geen effect. Nog steeds bleef ik op 5 cm ontsluiting steken. Ook het hoofdje van de baby ligt nog vrij hoog, dat had ook naar beneden moeten zakken. Dan drukt het op de baarmoeder mond en gaat de ontsluiting verder. Helaas kwam bij ons dat hoofdje dus niet naar beneden. De verloskundige durfde het ook niet aan om de vliezen thuis te breken met het hoofdje nog zo hoog. De kans is namelijk groot dat er dan ook een armpje of zo mee naar beneden komt en dat is niet de bedoeling.

Zij beslist dus dat we naar het ziekenhuis moeten. Ik heb toen behoorlijk lopen schelden en vloeken. Natuurlijk was ik zo ‘goed’ voorbereid dat ik geen ziekenhuistasje klaar had staan. Dit moest dus nog in alle haast ingepakt worden. Danny heeft intussen zijn zus gebeld dat die de meisjes moest komen halen. Die is gelijk in de auto gesprongen en heeft haar eigen kinderen die dag ook thuis gehouden van school :-))

Om 8 uur gingen wij dus richting ziekenhuis. De meisjes waren helemaal van slag en snapten er niks van. Mama was niet aanspreekbaar, ze werden gauw in de kleren gehesen en weggewerkt. Ook de hond was van slag, die ging ook met mijn schoonzusje mee. Op het moment dat wij dus van huis gingen was het spitsuur in de flat. Allerlei moeders gingen hun kinderen naar school brengen en ik voelde me best opgelaten dat ik daar met weeën liep. Ik heb er ook nog nooit zo lang over gedaan om uit de flat te komen, om de 3 stappen moest ik een wee wegpuffen. Wat voelde ik me ellendig. In de auto met weeën is ook niet fijn. Alle hobbels en bobbels heb ik gevoeld en zittend een perswee wegpuffen is ook niet fijn. Alleen bij Danny in de auto heb ik echt gevloekt en gescholden hihi, thuis en in het ziekenhuis had ik me nog ingehouden, maar toen effe niet meer.

Rond 9 uur waren we bij het ziekenhuis. Ik moest uitstappen bij de hoofdingang en dat is ook al niet fijn. Sta je daar allerlei weeën weg te puffen met het gevoel dat iedereen naar je staat te kijken. Ik moest per se in de rolstoel van de verloskundige, omdat we dan sneller boven zouden zijn. Nou die dingen zitten niet fijn als je forse weeën hebt.

Boven op de verlosafdeling mochten we gelijk naar een verloskamer en werd er weer gekeken. Toen had ik iets van 7 cm ontsluiting. De verloskundige was dus meegegaan naar het ziekenhuis en heeft daar toen de vliezen gebroken. Het was helder vruchtwater, en de hartslag van de baby bleef ook goed.
Doordat ik het zo zwaar vond om de persweeën weg te zuchten heb ik gevraagd om pijnstilling. Op het moment dat we in het ziekenhuis waren, was dat niet meer mogelijk omdat ik al zover was. Ik kreeg wel een fles lachgas. Wat een naar spul is dat. Ik werd er helemaal licht van in mijn hoofd en akelig en ik had niet het idee dat het de scherpste pijn bij de weeën weghaalde.

Dit is ook de enige bevalling geweest waarbij ik heb geroepen dat ik niet meer wilde en of ze me maar plat wilden spuiten en het kind eruit halen:-)) Bij de beide meisjes had ik dat gevoel dus helemaal niet.
Ook deze baby ging dus scheef liggen met zijn hoofdje. Er werd voor de zekerheid een arts-assistent bij geroepen en die ging ook even voelen hoe de baby lag met zijn hoofdje. Wat deed dat zeer zeg!! Die ging volgens mij totaan d’r ellebogen erin, zo voelde het althans.

Ondertussen gingen de persweeën onverminderd verder en werden steeds zwaarder na het doorprikken van de vliezen. Bijna niet op te houden. Net als bij de andere meisjes bleef de ontsluiting steeds ‘hangen’ op het laatste randje, wat ze dan weg gaan masseren. Ook al niet fijn, want op die manier kon ik de persweeën niet wegzuchten.

Eindelijk was de ontsluiting volledig en mocht ik mee gaan persen, toen kon ik het ook niet meer ophouden ook. Om 10:40 mocht ik meepersen en heb dat ook uit volle kracht gedaan. Ik heb een paar keer gevraagd of ze niet wilde knippen, ik had het gevoel dat het niet werkte allemaal. Maar volgens de verloskundige was dat niet nodig. Af en toe moest ik zuchten en dan weer persen. Dit kende ik niet van de vorige keren, toen werd ik ingeknipt en de kinderen werden daarna gelanceerd. Nu moest ik dus persen/zuchten/persen/zuchten etc. Heel moeilijk. Het laatste stukje moest ik doorpersen zonder wee (moeilijk) en toen was hij daar dan eindelijk om 10:55 uur.

Het eerste wat ik vroeg was wat het was: EEN ZOON!!! Ik was helemaal blij.
Het eerste wat de verloskundige en de verpleegster zeiden was: zooo wat een flinkerd!! Die is groot.
Hij werd toen afgeveegd en op mijn buik gelegd en begon lekker te huilen. Eerst was hij een beetje blauw, wat algauw roze werd. Mij viel het wel op dat hij hele grote handen had.
Na een half uurtje bij mij werd hij meegenomen om aan te kleden, meten en wegen etc. Toen ik hoorde dat hij 9,5 pond was, schrok ik me een hoedje! Voor de zekerheid heb ik 3x nagevraagd of dat wel klopte. Net op dat moment had ik ook mijn moeder aan de telefoon, dus die hoorde ook gelijk dat hij 9,5 pond was. Die schrok zich ook naar hihi. Ik had haar al huilend aan de lijn en toen dus helemaal.
Jamie kreeg gelijk ook een flesje melk om half 11, omdat hij begon te fladderen.

Toen Jamie nog op mijn buik lag kreeg ik een injectie om mijn baarmoeder te laten krimpen en de placenta gauw te laten komen. Die kwam 15 minuten na Jamie en was volgens de verloskundige erg groot, goed doorbloed en nog niet oud aan het worden. Hij heeft het dus goed gehad bij mij binnen:-)) Helaas meten ze de lengte niet meer in het ziekenhuis, dat hebben we zelf gedaan: ongeveer 55 cm. Een heel verschil met zijn 2 zussen!! Emma woog bij haar geboorte 3160 gram en was 48 cm. Fleur woog 3700 gram en was 47 cm. Dit is dus een beer van een kerel.

Doordat hij zo groot bleek te zijn en nogal scheef eruit kwam met zijn hoofdje ben ik behoorlijk ingescheurd. Er was nog even twijfel of ik helemaal ingescheurd was tot in de kringspier of niet. Dus weer een arts-assistent gebeld voor de zekerheid. Deze wist het ook niet helemaal zeker en ook voor de zekerheid nog een gynaecoloog van het spreekuur gehaald!! Allerlei mensen aan mijn bed gehad om even naar het inscheuren te kijken. Niet leuk hihi, maar het moest effe. Gelukkig viel de schade nogal mee en kon er gehecht worden. Eerst verdoofd (AUW) en daarna hechten (AUW). Daarbij heb ik ook even zitten jodelen en Danny zijn handje fijn geknepen:-)) Gelukkig was dit gauw klaar en kon ik even bijkomen. Wij kregen allebei een beschuit met muisjes en wat te drinken. En daarna mocht ik douchen. Ik zat namelijk onder de smurrie van Jamie hihi, het eerste wat hij deed was over me heen poepen en daarna ook plassen. Vies kereltje. Dat was zo fijn om onder de warme douche te staan en alles van me af te spoelen. Ik mocht niet alleen douchen, Danny moest met me mee, voor het geval ik van mijn stokje zou gaan. Dat is gelukkig niet gebeurd en ik kon lekker zelf weer bij mijn voeten (lang niet bij gekund). Geen harde buiken meer, geen kortademigheid meer, zaalig.

Na het douchen stond mijn bed klaar en kon ik zo instappen en werd ik naar de kraamafdeling gewield.
We hadden intussen al te horen gekregen dat Jamie een nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Omdat hij zo groot was wilden ze om de paar uur zijn bloedsuikerspiegel prikken (in zijn hieltje). Toch wel zielig, maar meestal werd hij er geeneens wakker van. Hij was moe van het geboren worden en ook misselijk. Doordat hij zo scheef en half klem lag had hij behoorlijke stuwing op zijn hoofdje en zal iets van een lichte hersenschudding hebben gehad. Hij heeft toen ook best veel gespuugd.
’s Middags kreeg ik gelijk bezoek van mijn schoonfamilie, die kwamen met de kinderen. Emma was gelijk helemaal weg van de baby, Fleur vind alles wel goed. Gelijk ben ik bedolven onder de blauwe jongenskleertjes hihi. Na een uurtje gingen ze weer weg en kon ik even bijkomen en proberen te slapen. Wat natuurlijk niet lukte (helemaal vol van de adrenaline).

’s Avonds kwam mijn familie en weer een hele vracht blauwe jongenskleertjes:-)) En mijn moeder schoot gelijk vol toen ze Jamie zag. Het eerste wat ze zei was “wat een beer van een kerel” hihi. Ze heeft hem toen als eerste ook even vastgehouden (na Danny en mij natuurlijk) en vond het al een heel gewicht :-))
Zijn bloedsuikerspiegel was eerst op de grens, maar ging later steeds beter en beter. Ze hebben voor de zekerheid nog een keer extra geprikt ’s avonds. Maar gelukkig ging dit allemaal de goede kant op. Woensdag 10 november.
Deze ochtend mochten we alweer naar huis. Rond 10:30 uur was Danny er met de meisjes en mochten we naar huis toe.
Om 12 uur waren we weer thuis en kon ik op de wolk klimmen :-))